Profesor Jerzy Godziszewski był finalistą VI Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie oraz laureatem nagrody specjalnej ufundowanej przez Witolda Małcużyńskiego.
Urodził się 24 kwietnia 1935 roku w Wilnie. Jego ojciec był artystą rzeźbiarzem, a matka pianistką, tak więc pierwsze kontakty z muzyką miał w domu rodzinnym już od najwcześniejszych lat życia. W wieku lat 6 rozpoczął regularną naukę gry na fortepianie, najpierw u Aleksandry Dirvianskajte, a następnie u prof. Emmy Altberg. Po wojnie, w roku 1946 w Toruniu, gdzie Jego ojciec podjął pracę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, wstąpił do Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej, którą w klasie prof. Ireny Kurpisz-Stafanowej ukończył z odznaczeniem w roku 1951. W roku 1952 rozpoczął studia pod tym samym kierunkiem w PWSM w Poznaniu, które kontynuował następnie w PWSM w Warszawie w klasie prof. Stanisława Szpinalskiego, a po jego śmierci w klasie prof. Marii Wiłkomirskiej.
W roku 1960 brał udział w VI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, otrzymując II wyróżnienie, a kilka miesięcy później uzyskał dyplom ukończenia studiów z odznaczeniem. W latach 1960 i 1961 był uczestnikiem Letnich Kursów Doskonalenia Pianistyki w Arezzo prowadzonych przez Maestro Arturo Benedetti Michelangeli, co było dla Niego podsumowaniem edukacji pianistycznej. Już od początku lat 50. minionego stulecia rozpoczął działalność artystyczną jako koncertujący pianista i prowadził ją nieprzerwanie na estradach krajowych i zagranicznych przez całe swoje życie.
W roku 1967 rozpoczął działalność pedagogiczną w PWSM we Wrocławiu, prowadząc klasę fortepianu. W 1978 roku przeniósł się do Bydgoszczy, do ówczesnej filii łódzkiej PWSM, w której – po jej usamodzielnieniu się i, następnie, przemianowaniu na Akademię Muzyczną – pracował aż do swojej nagłej śmierci 4 marca 2016 roku.
